می خواهم، هم برای خودم و هم برای رزمنده ای از تبار عشق هشت سال دفاع

مقدس و جنگ نابرابر برایتان بگویم.

تا دیروز ، از راه دور با کاتیوشا و خمپاره ها و موشکها و مین ها، دست و پا

 را قطع می کردند؛ حالا  دل و چشم های ما را با هزاران بی حیایی و اسلحه ی

 رسانه نشانه رفتند.

ای دلاور مرد شاید بگویی آن موقع اگر ما نمی رفتیم، حالا تو نمی توانستی به

این راحتی قلم در دست بگیری و بنویسی.

می دانم!  حقیقت هم اینچنین است؛ ولی برادر! برایم بگو  کدام دفاع سخت تر

 است؟ دشمن تو  مشخص و حاضر بود؛ اما  حالا چی! ما  چکار کنیم در این

 جبهه ی تهاجم فرهنگی، و رزمنده میدان ندیده؟!

برادر! طرحی پیشنهاد بده و بیا داخل گود و کاری بکنیم که  صفا و صمیمیت

 آن موقع ها در این زمان هم صورت بگیرد.

حالا  حتی داخل چارچوب و ستون خصوصی خود نیز  امنیت نداریم. چرا  تا

دوی نصف شب، پشت دنیای مجازی  اینترنت، چشمانمان رنگ  خون می -

 گیرد و ساعتها وقت می گذاریم ؛ ولی  حتی قضای نماز صبح را هم  نمی-

توانیم ادا کنیم؛ دلیلش چیست؟

می بینی برادر! تو نیز رزمنده بودی و ما هم رزمنده ایم و خواهیم بود.

می بینی چقدر میدان جنگ ما سخت است؟

در جیب  تو و دوستان  تو  قرآن  و  ادعیه  و  پلاک  بود، فرزند  خمینی

بودنت، افتخار بود؛ ولی توی جیب  جوانان ما و گردن های  یقه بازشان،

علائم موهن پرستی است که حتی خودشان هم از این پیام خبر ندارند!

حالا  در این میدان جهاد و شناخت راه، بزرگترین درد  جوانان امروز،

مدل  موی سرشان است و عمل  بینی و برداشتن  ابرو و هزاران هزار

 بی عاری. می بینی چقدر به پشتیبانی و دعای تو نیاز داریم؟!

دشمن نیروهای خود را مزدورانه و زیرکانه  نفوذ داده و  روح و ذات

خدایی ما را به تاراج می برد. وقت آن است که اسلحه قلم را با فشنگ

فرهنگ نبوی پر کنی و به دادمان برسی. حالا  هم مثل آن موقع  دفاع

مقدس و شور و شوق پرواز از فرش تا عرش، دست هایمان به سوی

 شما دراز است؛ما به صفای باطن و ظاهر خاکی شما نیاز مبرم داریم.